Woensdag 19 juni was mijn laatste werkdag in loondienst. Hoe de dag erna is verlopen, heb je hier kunnen lezen. Het is vandaag 2 augustus, en ik ben nu zo’n zes weken verder. Gisteren, op 1 augustus, verliep mijn contract bij mijn oude baan. Alle vakantiedagen die ik nog had, zijn op. Het is nu officieel. Ik ben fulltime zzp’er. En tuurlijk, TAALhoed bestaat al zo’n anderhalf jaar. Dus het is niet gloednieuw. Maar toch voelt dit anders. Spannend. En wat onwennig. 😉

Ex, ex, EX!

Na een week riep ik al in de rondte, aan iedereen die het wel of niet horen wilde, dat mijn EX-collega’s het wel zouden redden. Dat ik niet meer aan mijn EX-directeur hoefde te denken. Dat ik niet meer… EX. Kortom, ik riep het van de daken. Niet alleen aan anderen om te horen, maar ook voor mezelf. Alsof ik het niet echt wilde geloven dat ik – de persoon die na haar studie riep: “laat mij maar lekker in loondienst hoor, heerlijk!” – deze stap had gezet. Maar vanaf de allereerste minuut wist ik: dit was absoluut de juiste beslissing!

Uiteenlopende reacties

En natuurlijk krijg je dan uiteenlopende reacties. Nee, ik heb geen negatieve reacties gehad. Maar je hebt mensen die écht enthousiast zijn. Te herkennen aan een brede glimlach, de oprechte gunfactor en de twinkel in hun ogen: “Waaaaat?! Supervet, Rens, ik ben zo trots!” Waar ik zelf soms wat blooskaakjes van kreeg. <3

Maar er zijn natuurlijk ook de mensen die niet per se echt enthousiast zijn, maar voelen dat dit wel een gepaste reactie is. Te herkennen aan een uitdrukking à la ongelovige Thomas, (ver)grote ogen, ietwat open mond en de woorden: “Oh, echt?! Goh, dat je dat durft, fulltime met je eigen bedrijfJE! Nou, leuk joh!” En vaak zaten er ook nog pauzes tussen de woorden, alsof ze moesten zoeken naar een passende reactie. Boven hun hoofden tekende ik vaak in gedachten een denkwolkje met de woorden ‘maar mij niet gezien’ erin. 😉

De eerste paar weken

Ik heb ze niet bewust meegemaakt, want die eerste weken vlogen voorbij. Mijn agenda zat toen bomvol opdrachten en een driedaags seminar, dus eigenlijk pas in juli kon het allemaal even landen. Iets wat me gelijk opviel was de extra TB geheugen die was vrijgekomen. Niet meer schakelen tussen werkzaamheden, klanten en opdrachten. Maar juist die focus kunnen houden en echt in én aan mijn bedrijf werken. Om nu echt stappen te gaan zetten. Niet meer elke avond achter die laptop blijven plakken. Maar energie overhouden voor andere dingen en tegelijkertijd ook mijn energie beter indelen. Ik besefte in die eerste paar weken dan ook dat ik meer moest gaan voelen. Ik moest meer luisteren naar mijn lichaam. Zo besloot ik een maandagochtend vrij te nemen en non-productief te zijn. Het werden twee dagen. Maandagmiddag probeerde ik zo hard te pushen om mezelf aan werk toe te zetten, terwijl mijn lijf schreeuwde het juist niet te doen. Dus nam ik mijn rust en ging ik woensdag weer met volle moed en frisse energie van start. Bam. Ik had het blijkbaar even nodig. 😉

De geleerde lessen tot nu toe

En dat is een van de lessen die ik heb moeten leren: luisteren naar mijn lichaam, mijn hoofd. Doen wat ik wil, wanneer ik wil. Vorige week deed ik mee aan een challenge waarbij mijn werkdag om vijf uur ’s ochtends begon. En waarbij mijn werkdag dus ook eindigde rond een à twee uur ’s middags. Niet heel vervelend, met temperaturen rond de 35 graden. 😉 Het heeft me doen beseffen dat ’s ochtends mijn focusuren zijn. Dan kan ik schrijven, creëren, redigeren. Maar ook dat een werkdag niet uit uren bestaat, maar uit taken. En dat is nog de moeilijkste les. Er is geen achturige werkdag. Je zit niet achter je laptop om je uren vol te maken. Je zit er om je taken af te vinken. Om daarna ook tegen jezelf te zeggen: stop, het is genoeg geweest. Nu ga ik wandelen, lezen, netflixen, afspreken met vrienden, uit eten, een terrasje doen, sporten, noem maar op. Ik kan mijn eigen planning maken, mijn agenda zelf indelen, mijn werktijden zelf kiezen. En die vrijheid is even wennen. Je weet dat het erbij hoort, maar toch. Het is trial-and-error. Zelf uitzoeken. Jezelf die vrijheid gunnen en tegelijkertijd ook jezelf terugfluiten als het nodig is.

Zelfontwikkeling 101

En nu wil ik niet al te zweverig klinken, maar ik merk ook echt dat ik aan het veranderen ben. Mijn mindset dan vooral. Het begon al in de laatste werkweek in loondienst. Ik kreeg een verkeersboete binnen. En ook al weet je dat ie terecht is, alsnog doet het stiekem pijn. Maar in plaats van dat ik een hele dag chagrijnig zou zijn om een bedrag dat ik uiteindelijk toch wel zou moeten betalen, besloot ik twee minuten te mopperen, ‘m te betalen en vervolgens te denken: ‘oké, dan moet ik maar een extra opdracht binnenhalen’. Punt. En om dat vervolgens ook net zo luchtig te verwoorden aan mijn omgeving. Want ik hoef niet meer te wachten op een evaluatiegesprek voor een jaarlijkse loonsverhoging. Ik creëer mijn eigen loonsverhoging. Ik heb het roer zelf in handen. En dat is bevrijdend en beangstigend tegelijkertijd. 😉

Bijbaantje?

Heb ik niet één keer gedacht om gewoon voor de zekerheid een horecabaantje erbij te nemen? Tuurlijk. Om daarna die gedachte weer gauw weg te vegen. Zoals ik onlangs nog hoorde in een podcast: het gaat om focus. Alles waar je vuur niet van gaat aanwakkeren is afleiding. En mijn vuur gaat aan van redactie. Daarom ligt mijn focus nu op het redigeren. En nee, dat gaat niet alleen om de d’s en t’s. Maar echt die diepere laag van teksten. Om te kijken naar leesbaarheid, begrijpelijkheid, opbouw, structuur. Om daar in te duiken en de tekst echt tot een hoger niveau te brengen. Heerlijk!

De toekomst

Lange termijn: groei en ontwikkeling. Zowel persoonlijk als zakelijk. Want TAALhoed is Renske, maar ik ben ook TAALhoed. Korte termijn? Australië. 😉 En wie weet zit ik over drie jaar weer in loondienst, of heb ik juist over drie jaar TAALhoed-personeel. 2022 is nog zo ver weg. Voor nu kan ik alleen maar in mezelf geloven, niet (te veel) luisteren naar anderen, mijn eigen weg volgen en me omringen met likeminded mensen die dat vuur (nog feller) laten branden. En ik ben zo dankbaar dat ik er daar al vier van heb gevonden. <3 Ik hoef het niet alleen te doen, en het hoeft niet perfect te zijn. Want de perfectionist mag ik dan ín TAALhoed uithangen, áán TAALhoed moet ik dat stukje loslaten. En eigenlijk voornamelijk heel veel proberen en keihard op m’n bek gaan. Maar dat lukt me wel. 😉